Падчас выпадковай сустрэчы чалавек, што ведаў цябе ў Мардоўскай эвакуацыі, распавёў пра голад і дадаў, што ніколі не бачыў цябе без кнігі.

1

На стале, збітым з чужых дрэваў,
хлеб цішыні ненадламаны.

Нямая, бы свой партрэт: я ў рамцы

спінкі крэсла. І быццам бы ты тут
і не тут. Твае косці ў чэраве зямлі
і не, галодны хлопчык з кнігай
у брацкай магіле, побач з блізнятамі
па смерці, тваё імя,
што гучала дзіўным для іх,
змененае на рускае імя
актам адхрышчэння.
І не.

Хлеб сядзіць на квадратных плячах стала.

Калі доўга не есці,
ад сэрца застанецца чырвоная костка.

У кожнай кнізе я бачу адно твой пусты страўнік.

2

Часам твой страўнік – гэта павелічальнае шкло.
З ім у руках я шукаю, радок за радком,
старую бульбіну, зарытую ў зямлю літар.

Я губляю розум, вуха прыкладаю да кніжак,
каб пачуць, ці жаваў ты карані дрэваў,
што пагналі на іх паперу.

У свой кулак, памерам са страўнік,
я сціскаю каліва цукру, грэцкі арэх, разынку.
Гэтым кулаком я выбіваю мазгі з паветра,
б’ю, што пад руку патрапіць.

Пра мяне: часта я баўлю цэлыя дні ў раз’ездах
паміж паркоўкамі, дзе машыны падобныя да пустых
панцыраў гіганцкіх чарапах.

З гэтых чарапашых могільнікаў я назіраю
узгоркі: скажэнне зроку,
чырвоныя хлявы: мурашы на вочным яблыку.

Доктар мне прапісаў кроплі Леты.

Чаму я размаўляю з табой?

Любімая ўнучка тваёй любімай сястры,
чым больш Леты я капаю сабе ў вочы,
тым бліжэй я да цябе. І не.

У маім Ноевым каўчэгу – кожнаму прывіду па пары.

Ведаеш, да чаго прывід падобны?
Да крыві.

3

У адным подыху ад цябе,
я баюся ценю
свайго языка, што варушыцца ў куце
роту.

Я апранула гэты дом на сябе, як гіпс,
каб зарасціць галаву, думка да думкі.

Я цыкнула на мінулае ўспышкай фотакамеры,
і не.

Таму,
калі быць паміж намі гуку,
няхай гэта будзе гук, што пачынаецца
з дотыку, музыка.

Музыка, што над сваімі клавішамі
расціскае
кулак радаводу,
распускае пальцы,
быццам пялёсткі.

Радавод – гэта не дрэва, а бутон ружы,
пялёсткі звязаныя разам, ратамі ўніз.

Па начах у ложку ты чакаў
віску жалезных варот, як на забоі,
і аблізваў рот.

Потым цішыня расправіла свае плечы
ў тваіх нырках.

Ты памёр на шпітальнай прасціне
выбеленай і накрухмаленай так,
быццам яна была выткана з выпрасаваных касцей.

Што ружа-радавод думае пра гэта,
пакуль мой аловак устае, як волас на паперы?

З адной бела-шпітальнай клавішы да наступнай
я нашу сваіх мерцвякоў, каб накрыць іх
саванам, з музычных гукаў сатканым,

каб пахаваць іх, як трэба – па аднаму! –
унутры трунных клавіш.

Я спяшаюся – я навучылася спяшацца ў Зямлі!
Зямля – мачавы пухір поўны бруду і снегу.

І не.