Skip to main content
Belarus
2 min read

6 вершаў восені 2020

Credits Вершы Уладзімір Лянкевіч December 16 2020

32 гады назад
я быў упершыню на маршы
па гэтым маршруце
дзяды
тым разам у дзіцячым вазку
гэтым — уцякаў і туляўся
між пяціпавярховак
пераскочыў няўдала
агароджу дзіцячага садка
падвярнуў нагу
дапяўся да лавачкі
міма бегаюць надзеі
у чалавечым абліччы

каб жа нехта мяне пасадзіў
у вазок як 32 гады таму
і вывез бы адсюль

*

— усю ноч у двары білі людзей
усю ноч у двары білі людзей

брахалі сабакі
брахалі сабакі

вы чулі?

— супакойся
табе падалося
табе падалося
нікога не білі
нікога не білі
бо ты б не пачуў
удары дубінкі па целе

бязгучна б'е
дубінка па целе

*

суд праз біты айфон ахоўніка
сядай у гэтай каморы
глядзі батарэя сядае
будзем судзіць паскорана
таму не трэба пярэчыць
гэта ў тваіх інтарэсах
бо калі батарэя сядзе
ты не пачуеш прысуду
не дазнаешся колькі
мы будзем цябе трымаць
будзеш ляжаць
і думаць колькі яшчэ
табе нюхаць гэтае дзярмо
зараз я кажу пра рэальнае дзярмо
дзярмо якое складаецца
з гаўна твайго сукамерніка з ніжніх нараў
з гаўна твайго сукамерніка з верхніх нараў насупраць
з твайго ўласнага гаўна
а гэты які засяліўся ўчора
яшчэ не пасраў ні разу
так што дзярмо ў якім мы ёсць
пакуль яшчэ не поўнае
нічога абвыкнецца новенькі
і будзе поўны букет

— пачнем
чаму вы выйшлі з дому?

*

— дайце таблетку
ад галавы

я не хачу каб у мяне
была галава
мне надакучыла
яе насіць

у яе ёсць вочы
у іх прасочваецца атрутны газ
які вы называеце святлом
і не гасіце на час адбою

я не хачу каб у мяне
была галава

у яе ёсць рот
які мне заторкваць
гумовым смярдзючым глеем
які вы спрабуеце выдаць за хлеб

я не хачу каб у мяне
была галава

у яе ёсць вушы
у якія вы гаркаеце
свае “ркзаспну”
“лцмксцне”
“бстр”

дайце таблетку
як няма?

— няма, бо мы з’елі
усе таблеткі ад галавы
самі

так што зткнлсь на

*

— хто званіў?

— адзінаццатая
начальнік
дай закурыць, га
а на прагулку можна
а аганьку дай
адзінаццатая
а колькі часу
а пакурыць можна
я акуратна
на прагулку пусціш
душ дай

крокі скрыпяць у калідоры
ключ храбусціць у замку
пакуль адчыняюцца дзверы
прыг-скок на падлогу
увесь камерны актэт

з-за кратаў пазірае
школьнік, які памыліўся
і зайшоў не ў свой клас:

— так, бл
у мяне калі правінілась адна камера,
страдае ўвесь ізалятар

*

сабака на вуліцы брэша
“гаў-гаў” — раве ў шчыліну акна мужык
а насамрэч на ўсю камеру

— гэта ратвейлер
я тут сядзеў 7 гадоў таму
і ён жыў у гэтым жа двары
стары што капец
не служыць даўно, на пенсіі
але бачыш, не ўсыпілі
я з ім размаўляю
гаў-гаў!

а я разумею,
што справа не ў літасці
пад небам ізалятара
ён адбывае пажыццёвае

мая жменя сутак
смеху вартая
нават аднаго
скуголення сабачага
не вартая

Like what you read?

Take action for freedom of expression and donate to PEN/Opp. Our work depends upon funding and donors. Every contribution, big or small, is valuable for us.

Donate on Patreon
More ways to get involved

Search